Rust in Reims

Het Franse avontuur van mijn Camino begon deze week. Twee van de vier landen zitten er al op. Maar het grootste stuk van deze Camino is toch wel Frankrijk doorkruisen. Hoog tijd om Frans te leren, wat dat is toch echt wel un petit peu.

Het begon in Rocroi, een oud middeleeuws dorpje omringed door vestegingsmuren in de vorm van een ster. Gelegen in het noorden van de Franse ardennen. Het dorpje heeft een grote van 50 km², zo'n 2250 inwoners en verrukkelijk lekker brood.

Na een intensieve wandelroute door het bosgebied van de Ardennen. Door modderpoelen, riviertjes en over paden die geen paden leken te zijn, kwam ik na een bescheiden 17.7km, op dag 15 aan in Rocroi. Bij het vvv kantoor kreeg ik een mooie stempel in mijn pelgrimspaspoort en instructies naar de gemeenteherberg voor de overnachting.

Anne was er al, en later in de namiddag kwamen er nog 2 dames bij uit Breda. Amy en Lia, zij hebben de eerste week van hun 6-weekse tocht erop zitten.'s Avonds deelden we onze verhalen onder het genot van een pizza en een glaasje rode wijn. Want ja, ook in een klein frans dorpje als dit zit een pizzeria.

Na een ontbijt met heerlijk vers Frans brood begon dag 16 in de verkeerde richting. Ik moest eten kopen, want het dorpje waar ik vanavond overnacht heeft geen restaurant of supermarkt. De winkel in Rocroi was ik gisteren bij aankomst voorbij gelopen, maar helaas was deze op zondagmiddag dicht. Dus de ochtend begon met teruglopen.

Met voorraad op zak ging ik richting Aubigny les Pothees wat nog zo'n 22.5 km voor me lag.

Een mooie route door het heuvelachtige gebied van noord Frankrijk. Het was lekker wandelweer, maar enigszins fris in de pauzes.

Voor mijn lunch had ik vers brood met hummus, avocado en tomaat, na al een aantal dagen jam op brood te hebben gekregen bij de mensen thuis, had ik hier zo'n zin in.

Halverwege mijn lunch werdt ik vergezeld door Jan en Geert uit Vlaanderen. Schoonbroeren die 1 week samen lopen, en daarna loopt Geert nog 1 week alleen.

Zij hadden dezelfde overnachtingsplaats als ik geregeld, dus voor nu snel weer aan de wandel want het is toch net te fris om lang te kletsen.

In de gemeenteherberg stonden de veldbedjes voor ons klaar. Een douche was er helaas niet. In de keuken een magnetron waar onze 'ping' maaltijden zo warm waren en we gezellig samen dineerden.

De volgende ochtend scheen de zon door de ramen naar binnen en beloofde het een mooie dag te worden. En route door heuvelachtige weilanden met prachtige vergezichten. Alsof ik door Nieuw-Zeeland liep. Maar dan met koeien in plaats van schapen.

De koeien zijn wel heel erg nieuwsgierig. Ook de eerste kalfjes in de wei zien rennen. Prachtig om ze blij en vrij te zien springen met hun moeders erbij. Heb ze helaas ook al mogen zien waar ze afgezonderd en doodsbang in een mini hokje stonden.

Het was een pittige dag. 31km. Waarvan niet meer dan 5km vlak was. Een dag van klimmen en dalen.

Tegen de avond op dag 17 kwam ik aan in het dorpje Justine-Herbigny en mocht ik overnachten in de meest bijzondere Gîte (zoals ze de huisjes hier noemen).

Na de inspanning van gisteren heerlijk kunnen slapen. Graag zou ik nog een nachtje gebleven zijn, maar mijn voedselvoorraad liet dit niet toe, dus ik deed m'n rugzak weer op en liet de gîte achter mij.

Op dag 18 liep ik naar Saint-Loup-en-Champagne. Maar dit stond in de ochtend nog niet vast. Er was een overnachtingsoptie, maar die was nog een paar dorpjes verder. De keuze was dan ook, of weer heel veel km's lopen, of m'n tentje opzetten.

Ik zou zien wat de dag me bracht.

Na de eerste 5km in het volgende dorpje liep ik tegen Anne aan, die had ik sinds Rocroi niet meer gezien (2 dagen geleden). Ze was samen met Angelo, een mede pelgrim uit Leuven (BE), die ook de hele route naar Santiago de Compostela loopt.

Met z'n 3en liepen we naar het volgende dorpje. Boodschappen doen en wat eten.

Angelo vervolgde een andere route en Anne en ik liepen samen verder.

Kort daarna kreeg ik last van mijn linkerscheenbeen. Ai wat is dit nou. Langzamer lopen voelde het prettigst en ik was bang het erger te maken. De weg was erg saai, gewoon over de weg, waar zo nu en dan een auto voorbij kwam. Anne liep langzaam met me over voor mentale support 😊 tot het volgende dorpje, hier lunchten we samen. Zij liep daarna verder en ik strompelde op m'n gemak nog een kleine 3km verder, wat me toch 22.5km verder bracht.

Het wordt dus kamperen.

Een mooi stukje bos vond ik. Omringd door prachtige gele bloempjes, verschillende vogelsoorten die zongen, een vlinder en een eekhoorntje. Zo leuk.

Dat maakte de kou van de nacht enigzins goed.

Na een ontbijtje in de tent pakte ik m'n spulletjes in en ging op pad. Mijn scheenbeen voelde goed aan gelukkig, na een nachtje rust. Vanuit Saint-Loup-en-Champagne begon ik aan m'n route naar Bazancourt. De laatste stop voor Reims.

De route was recht. En lang. En kletsnat van de regen.

En ik liep door een soort klei achtigtige grond die als klompen aan m'n schoenen bleven plakken.

Ik was na 14km (dag 19) al vroeg in Bazancourt, maar ik had echt geen zin meer om verder te lopen. Een warme douche daar had ik zin in.

Gelukkig was deze er voor me in de gemeenteherberg. Verder was er niet heel veel, maar een goede matras en een magnetron. Voor een gratis overnachting, niks te klagen.

Ik verwachte dat dag 20 weer een kortere route zou zijn. Maar het bleken uiteindelijk toch 19.4km te zijn om in Reims centrum te komen.

De eerste 15km over uitgestrekte weilanden met koolzaadvelden, over die klei-achtige plak grond. De laatste 5km door de voorsteden van de stad Reims.

Blij dat ik er was. Want in Reims stond rust op me te wachten.

Ik boekte een kamer in hetzelfde hotel als Anne en Angelo en met z'n 3en maakte we er een gezellig middag en avond van in de grote stad. De gezelligheid bestond uit sightseeing, maar vooral ook uit eten. We leken wel uitgehongerde wandelaars.