Warmhartigheid
Een combinatie van pittig en prachtig. Deze week had het allebei, maar het begon met pittig.
De dag dat ik Reims uit liep, na een heerlijk rustdag, was zwaar. Alsof ik weer even terug in het ritme moest komen, mijn rugzak was zwaar, mijn voeten hadden pijntjes. Na de eerste 5km liep ik de stad uit en de wijngaarden door, berg op en berg af, met regelmaat glibberend door modder. Daarbovenop kwam nog dat het een groot deel van de dag regende.
Het hoogte punt was toch echt wel het stuk vegan chocolade-bananenbrood dat ik meegenomen had van mijn favoriete zaakje in Reims, "Emilie and the cool kids" genaamd.
Mijn eind bestemming van dag 22 lag midden tussen de champagne wijngaarden en bereikte ik na een vermoeiende 28.8km.
Uitgerust en gevoed begon ik aan dag 23. Ook deze zat vol met klimmen en dalen en modder. Er zat een tijds druk achter en ook deze was langer dan ik leuk vond. 28.4km liep ik deze dag en daarmee had ik mijn eerste 500km erop zitten!
Om 17.00uur moest ik bij de kerk vlak voor het dorpje zijn, hier werd ik opgehaald. Er stopte een kleine Renault, een oud dametje stapte uit, stond zo krom als maar zijn kon en sprak geen woord Engels. Bij de voordeur direct de schoenen uit want ik zag eruit als een varken na al dat geploeter door de modder. Ik kreeg pantoffels aangeboden en ze draaide een wasje voor me. De openhaard stond aan waar ik me lekker aan warmde terwijl madame het avondeten voorbereide. Ze serveerde maar liefst 4 gangen. Soep-hoofd-kaas-na. Dit aten we gezellig samen met google-translate tussen ons in zodat we toch een beetje een gesprek konden voeren.
's Ochtends om 7uur kreeg ik een lekker ontbijt met vers brood wat ze die ochtend al bij de bakker had gehaald. Voordat ik vertrok betaalde ik haar. Ze bedankte me en zei dat ze er zelf niks voor wilt en dat het geld voor de parochie is. Ze doet het omdat ze voor de pelgrims wilt zorgen.
Warm hart.
Dag 24 liep ik naar het dorp Sezanne. Hier wilde ik gaan kamperen. Het was de derde dag nadat ik uit Reims vertrokken was en weer was het ploegen. Een soppige route van 29.9km door de blubber. Ik was er helemaal klaar me. Het huilen stond me nader dan het lachen.
Bleek ook nog dat het die nacht maar 3 graden zou zijn dus dat kamperen wat ik gepland had, trok ik eigenlijk ook niet.
Bij het vvv-kantoor konden ze me alleen maar overnachtingen van 80€ bieden.
Op goed geluk belde ik Anne (medepelgrim). Zij had met 3 andere pelgrims (Caroline, Marjoke en Martijn) een 4-persoons huisje gehuurd. Na kort overleg vertelde ze me dat ik welkom was om in hun huisje op m'n matje te slapen.
Hier was ik zo blij mee, dat ik haar een dikke knuffel gaf toen ik dr zag. Het werdt een heel gezellige avond wat deze zware dag een mooi einde gaf.
Warme harten.
Nog 3 dagen tot in Troyes. Het landschap veranderde en het weer werd beter.
Vanuit Sezanne liep ik op dag 25 met een vriendelijkere 26.4km naar Bagneux. De route liep tussen de akkervelden en koolzaadvelden door langs een oude spoorlijn. Ik was optijd vertrokken die ochtend, waardoor ik in de middag lekker lang pauze kon nemen en van de zon kon genieten. Hehe, hier doe ik het toch voor!
Die avond werdt er goed voor me gezorgd door Andre en Agnes. Een goede douche, een lekker 2 persoonsbed en heerlijk eten. Een verrukkelijke groentesoep, simpel gewoon van prei, aardappel en wortel. Als hoofdgerecht een aardappelsalade met groene bladsla en een omelet, allemaal uit eigen tuin. Kaas en een yoghurtje met eigen gemaakte jam. Dit allemaal onder genot van een heerlijk glaasje rode wijn.
Agnes spreekt goed Engels wat ze voornamelijk heeft geleerd tijdens de 12 jaar dat ze pelgrims onderdak bied. Ze heeft een hele open en spontane persoonlijkheid, wat het een zeer aangename avond maakte.
's Ochtends na een lekker ontbijt liep Agnes met me mee naar buiten om me uit te zwaaien. In haar tuin stonden lelietjes-van-dalen die ze voor me plukte en in m’n buideltje stopte om mee te dragen.
In Frankrijk wordt het lelietje-van-dalen (of 'muguet' in het Frans) al eeuwenlang cadeau gedaan. Volgens de legende begon het gebruik op 1 mei 1561 toen koning Charles IX een takje van de kleine bloem ontving als teken van geluk. Sinds dien is het een bijzondere traditie.
De betekenis van het lelietje-van-dalen is het einde van de winter en het begin van de lente. De meilelie staat symbool voor warmte en vreugde. Rond 1 mei geven mensen een paar takjes van de bloem aan dierbaren om hen het hele jaar geluk toe te wensen.
Met een euforisch Camino gevoel zwaaide ik Agnes uit en begon ik aan dag 26.
Warm hart.
Tot in Savieres liep ik over een monotone rechte weg langs het kanaal de Seine. Heerlijk in het zonnetje genieten van de mooie bossen langs het kanaal en de verschillende fauna die ik onderweg spotte. Zwanen, reigers, een bever, salamanders en verschillende vissoorten.
In Savieres werdt ik na een lekkere 23km opgevangen door Martine, haar 2 kleindochters (13 en 8) en een dolenthousiaste hond.
De twee meiden wonen vlak onder Parijs en mochten hun 2 weken mei vakantie bij oma doorbrengen. Dit betekende onder andere gezellig in de keuken samen bakken. Had ik even mazzel.
De verwennerij begon al met vers gebakken koekjes bij de thee.
Het avondeten begon weer met erg lekkere groentensoep met vers gebakken brood. Gevolgd door een zelf gebakken vega taart als hoofdgerecht, courgette tomaat en geitenkaas.
Als afsluiter een heerlijk stuk appeltaart.
De kleindochter van 13 kon behoorlijk goed mijn Engels vertalen, de rest ging weer via Google translate. Maar zelfs zonder praten was het een gezellige avond met veel meiden gegiechel.
's Ochtends tijdens het ontbijt waarbij ik drie verschillende soorten eigengemaakte jam kreeg (Een bessenjam, een gemaakt van klaprozen uit eigen tuin en een tomatenjam, gemaakt van de groene tomaten in het najaar die niet genoeg zon meer krijgen om rijp te worden), vroeg ze of ik tips voor haar had om te verbeteren. Ze was bezorgd dat het huis misschien niet netjes genoeg was.
Mijn reactie; absoluut niet! Als pelgrim zijnde verwachten we geen hotel, maar juist een verblijf in iemand zijn thuis. En thuis wordt geleefd. Dat is juist wat het zo leuk maakt!
Ook hier werd ik door mevrouw aan de deur uitgezwaaid totdat ik de straat uit was en ging ik met datzelfde euforische Camino gevoel weer op pad.
Warm hart.
Het regende zachtjes die ochtend. En ik mocht nog 15km langs het kanaal lopen tot in Troyes.
De bosrijke omgeving langs het kanaal rook heerlijk door de verse regen. Ik kon oprecht van de geur genieten en rook zelfs verschil van sommige bomen, al weet ik niet welke bomen.
Op de middag van dag 27 had ik de regen achten me gelaten en kwam ik na 19.4km aan in een zonnig Troyes.
Troyes is een stad in de regio Grand Est in het noordoosten van Frankrijk. Onderaan in de champagne streek. De middeleeuwse oude stad heeft smalle, geplaveide straatjes met kleurrijke half-houten-huizen, de meeste daterend uit de 16e eeuw. De oude binnenstad geeft een knus en dorps gevoel, terwijl het ook erg toeristisch is.
Ik had een mini appartementje geboekt in een van de oude traditionele huisje in het centrum. Gelegen op de derde etage, moest ik een aantal trappen naar boven waarvan geen een trede recht was. De gang kraakte aan alle kanten en bracht me naar een klein deurtje met 3 sloten. Hier achter was mijn huisje voor de nacht. Een 2 persoonsbed onder het schuine dakraam, een keukentje, tafeltje met tv en een badkamertje met douche, wasbak en toilet. Helemaal leuk.
Om Troyes te verkennen had ik een halve dag. Ik had nog geen behoefte om hier weer een rustdag te nemen, dus ik moest de middag productief besteden. De basiliek bezoeken en een stempel halen, de schoenmaker opzoeken om m'n schoenen te repareren (de hielen waren van binnen al erg versleten). M'n allereerste verse aardbeien van dit jaar eten, gehaald bij de groentemarkt. De leuke straatjes rond gewandeld en foto's gemaakt. Een wijntje op het terras gedronken met Caroline en Marjoke. Een kleinigheidje (want iets groots past niet in de rugzak) gekocht voor Anne omdat zij 30 werdt vandaag.
Ik was uitgenodigd om mee uiteten te gaan die avond. Anne had een paar dagen bezoek van haar vriend en familie.
Dit was tevens ook de laatste keer dat we elkaar zouden treffen op de Camino omdat Anne een andere route vervolgd dan ik. Het was dan ook erg leuk en gezellig om zo de avond, mijn half-dagje in Troyes en het stuk Camino met Anne, af te sluiten.
Warm hart.
Een week van warme harten en heel veel Camino liefde. De mensen die hun huis openstellen en pelgrims onderdak bieden doen dit met liefde en plezier. Ofdat ze dit nu al 12 jaar doen of pas 3 maanden geleden mee begonnen zijn. Ze doen het allemaal met liefde vanuit hun hart.
Het is iedere keer een nieuwe beleving en ik vind het erg mooi om zo een kijkje bij mensen in leven te mogen hebben.
Onderweg zijn er mensen die je wijzen naar een plek voor drinkwater. Mensen die vanuit hun tuin vragen of je als een slaapplek hebt. Een jongeman die met de motor zijn parkeerplaats af komt lopen en vraagt of ik wat te eten of te drinken nodig heb.
De meeste mensen herkennen de St.Jacob schelp en wensen me allemaal Bon Courage (goede moed) en een Bon Chemin (goede weg).
Mini momentjes van warme harten.
De Camino Community (zoals ik het ben gaan noemen) is ook een heel bijzonder warm hart. De mede pelgrims die ik onderweg tegen kom en waar je een stukje van je Camino mee deelt. Iedereen z'n eigen verhaal en zijn eigen redenen. Allemaal warm en hartelijk.
We bieden hulp en steun waar nodig en delen mooie momenten met elkaar.
Sommige kom je eenmalig tegen, andere meerdere keren. Zo heb je een idee wie er voor je uitloopt en wie achter je aan komt.
Vaak worden contactgegevens gewisseld om foto's van elkaar te delen, maar ook om tips of advies voor bijvoorbeeld de komende slaapplek door tegeven.
De Camino Community, een warm hart.
Dank voor het lezen, het volgende stukje komt snel weer! 🙏😘👣
